مهمترين عامل زنده ماندن رساندن اکسيژن به ماهيچه های کل بدن است که توسط عروق شريانی انجام می شود. يعنی شريان ها با حمل اکسيژن باعث می شوند که عضلات زنده بوده و فعال باشند. امروزه علم بيولوژی مولکولی اين را زيباتر ثابت نموده است و ثابت کرده است که گيرنده های اصلی بدن يا سلول های بنيادی تلومرها می باشند که آنها را در فصلی ديگر توضيح خواهيم داد. تلومرها ( ريبونوکلئوپروتئين هايي) هستند که دريافت کننده تمام پيام های انسان می باشند و در دو انتهای کروموزم قرار گرفته و تمام فعاليتهای سلولی مربوط به طول تلومر هستند. هر قدر اکسيژن راحت تر و سريعتر به سلول برسد اجرا کار سريعتر است.
Easier , Better, Faster) performance) و اين مسئله باعث طول عمر زياد می شود و اين يک دانش بسيار بالا و بينش و فرهنگ قوی می طلبد. تمام تحقيقات، دانش بشری، دوپينگ های غير علمی و علمی، اين همه دارو و مکمل ها اساسش روی زنده ماندن و طول عمر خوبست. به غير از مشکلات ژنی که اکثراً در بدو تولد تا 2 سالگی مشخص می شود بيماری های اکتسابی، سرطان ها، بيماری های قلبی و عروقی تخريب عروق انسان به وسيله ی خود اوست. عدم تحرک، کم تحرکی، نداشتن رژيم های صحيح غذايي، پر خوری، چاقی، مشکلات عديده ی فکری، حسادت، استرس های ناشی از مسائل مادی، فشار خون، بيماری قند و ... همگی مشکلات تخريب عروقی را فراهم می نمايد که نتيجه اش نا کافی رسيدن يا کاهش رسيدن اکسيژن به عضله است که سکته نيز ناميده می شود.
